«خیلی کم... تقریبا هیچ: مرگ، فلسفه، ادبیات» نوشته سایمون کریچلی، فیلسوف معاصر بریتانیایی و ترجمه لیلا کوچک‌منش منتشر شد. جذابیت نگاه این فیلسوف به مساله مرگ شهرتی جهانی دارد.

خیلی کم... تقریبا هیچ: مرگ، فلسفه، ادبیات» نوشته سایمون کریچلی

به گزارش مهر، نشر نی سومین چاپ خود از کتاب «خیلی کم... تقریبا هیچ؛ مرگ، فلسفه، ادبیات» نوشته سایمون کریچلی و ترجمه لیلا کوچک منش را با شمارگان ۵۰۰ نسخه، ۳۸۳ صفحه و بهای ۴۸ هزار تومان منتشر کرد. نشر نی چاپ اول خود از این کتاب در سال گذشته (۱۳۹۷) با شمارگان ۷۰۰ نسخه و بهای ۳۵ هزار تومان و چاپ دوم نیز در زمستان ۹۷ با شمارگان ۵۰۰ نسخه و بهای ۳۸ هزار تومان در دسترس مخاطبان قرار گرفته بود.

نام اصلی این کتاب «Very Little… Almost Nothing: Death‚ Philosophy‚ Literature» است و ترجمه کوچک منش از این کتاب برای نخستین بار در سال ۱۳۹۳ با شمارگان هزار نسخه و بهای ۱۴ هزار و ۷۰۰ تومان از سوی انتشارات رخدادنو در دسترس مخاطبان قرار گرفت.

مفهوم و «مساله» مرگ یکی از مهم‌ترین مفاهیمی است که دغدغه و نظام فکری بسیاری از اندیشمندان در طول تاریخ تفکر بشری را به خود مشغول داشته است. این دغدغه در دوران معاصر بسیار عمیق‌تر می‌شود. هانا آرنت در آخرین کتابش یعنی اثر ناتمام «The life of the mind» یا «زندگی ذهن» گزارشی شکاک از رابطه میان فلسفه و مرگ به دست می‌دهد.

آرنت به تفصیل به این دیدگاه کلاسیک می‌پردازد که فلسفه ورزیدن، یادگیری چگونه مردن است و این جمله زنون قبرسی را نقل می‌کند که فیلسوف باید رنگ مرگ به خود بگیرد. مونتنی نیز اعتقاد داشت که فلسفه‌ورزی یادگیری چگونه مردن است و در نهایت به هایدگر می‌رسیم که مرگ را نبوغ الهام بخش فلسفه می‌دانست.

سایمون کریچلی، فیلسوف معاصر و در قید حیاتِ بریتانیایی یکی از مهم‌ترین اندیشمندان مرگ ‌اندیش در روزگار ماست که جذابیت نوشتارهایش درباره مرگ شهرتی جهانی پیدا کرده است. یکی از مهم‌ترین کتاب‌های او «کتاب فیلسوفان مرده» نام دارد که در آن چگونگی مردن شماری از مهم‌ترین اندیشمندان از یونان باستان تا جهان معاصر را روایت کرده است. برای نویسنده در این کتاب و دیگر آثارش مساله محدودیت و ناتوانی انسان، اهمیت وافری دارد. کریچلی به مساله مرگ هرچند نگاهی عمیقا فلسفی و تراژیک دارد، اما این نوع نگاه باعث ترویج سادگی مواجهه با مرگ می‌شود. 

«خیلی کم... تقریبا هیچ؛ مرگ، فلسفه، ادبیات» نیز یکی دیگر از آثار مشهور و مهم کریچلی است. کریچلی در زمان پرستاری از پدر بیمارش به ایده نگارش این کتاب رسید که البته این پرستاری به درگذشت پدر ختم شد. کریچلی در اوقات فراغتِ هنگام پرستاری از پدرش که به سرطان ریه مبتلا بود، خود را سرگرم مطالعه «مالون می‌میرد» ساموئل بکت می‌کرد.

کتاب چهار گفتار و یک پیشگفتار دارد. عناوین گفتارهای کتاب به ترتیب عبارتند از «ایلیا»، «واکاوی رمانتیسم»، «خوشبختی را بشناس - درباره بکت» و «اهمیت فلسفی یک شعر - درباره والاس استیونس».

خیلی کم... تقریبا هیچ: مرگ، فلسفه، ادبیات» نوشته سایمون کریچلی

پیشگفتار کتاب نیز با عنوان «سفر در هیچستان» درباره نسبت فلسفه و نیست‌انگاری است. این پیشگفتار خود به هشت بخش تقسیم می‌شود: «فلسفه در ناامیدی می‌آغازد»، «هیچ انگاری پیش از نیچه»، «هیچ انگاری نیچه‌ای»، «پاسخ به هیچ انگاری: پنج امکان»، «دگرگونی هیچ انگاری نیچه توسط هایدگر»، «هایدگر در برابر یونگر»، «نجاتِ ناممکن: آدورنو درباره هیچ انگاری» و «آموختن چگونه مردن - استدلال».

به باور کریچلی نیز فلسفه با ناامیدی آغاز می‌شود. تجربه ناامیدی دینی نیز با فلسفه آغاز می‌شود. این ناامیدی برانگیزاننده این پرسش است که اگر به قول مشهور در تفکر غربی خدا مرده است، پس پرسش معنای زندگی چه می‌شود؟ این پرسش در منظومه فکری نیچه به هیچ‌انگاری یا نیست‌انگاری می‌انجامد که به قول نویسنده بی‌نظمی در نظام معناست.

نویسنده در این کتاب گفتمان هیچ‌انگار ستیزی را که می‌کوشد در پیوند با آن به ناامیدی دینی بیندیشد، ادبیات معرفی می‌کند. بر این مبنا یکی از دل‌مشغولی‌های او رابطه میان ادبیات و فلسفه است و تلاش می‌کند چهره ایده‌آل فلسفه را در مواجهه با ادبیات ترسیم کند. به باور او پس از طرح مساله مرگ خدا، این ادبیات است که مساله امکانِ نجاتِ زندگی را محقق می‌سازد.

در گفتار نخست کتاب نویسنده پیگیر تلاش موریس بلانشو در نوشته‌های داستانی و انتقادی‌اش (جایی که تمایز میان داستان و نقد در نهایت به نحوی پربار فرو می‌پاشد) به منظور توصیف و نمایش سرچشمه رازآلود اثر هنری است. این همان چیزی که بلانشو آن را «دیگری» می‌نامد. چیزی که از عقلانیت فلسفی می‌گریزد و کریچلی تلاش می‌کند تا آن را با انگاره «ایلیا»ی امانوئل لویناس روشن کند.

نویسنده در گفتار دوم پس از توصیف وضع نامساعد فلسفه پساکانتی می‌کوشد نشان دهد که رمانتیک‌های ینا با پروراندن قطعه نویسی، یعنی یک کار نظری خود - واگردان، به این وضعیت پاسخ دهند. کریچلی این مفهوم را «رمانتیسم واکاری شده» می‌نامد. رمانتیک‌های نخستین ایده‌آلیست‌های منتقد فلسفه نقادی کانت هستند. رمانتیک‌ها نخستین‌بار، پرسش‌های فلسفه پسا کانتی را به وضوح بیان کردند.

سپس نویسنده در تلاش است تا نشان دهد این رمانتیسم با پاره‌ای از دل‌مشغولی‌های آثار استنلی کاول، فیلسوف و زیبایی شناس مشهور آمریکایی، به ویژه با چیزی که خرد تراژیک کاول نام‌گذاری می‌کند، یعنی توجه‌اش به تصدیق تنهایی متناهی همخوانی دارد. سخن کاول در انتهای یکی از تالیفاتش مساله‌ای است که ذهن کریچلی در این کتاب درگیر آن است: «آیا فلسفه می‌تواند ادبیات شود و هنوز خود را بشناسد؟» به باور کریچلی پاسخ بله است؛ آری فلسفه می‌تواند ادبیات شود و باز خود را بشناسد، اما نه به مثابه فلسفه. به اعتقاد کریچلی مساله محوری رمانتیک‌ها نیز پیوند و تلفیق دوباره شعر و فلسفه بوده است.

اما مساله چگونگی اندیشیدن به ناامیدی دینی به نحوی که اجازه دهد ارتباط میان فلسفه و ادبیات روشن شود، در خوانش کریچلی از بکت امکان وجود پیدا می‌کند. در این بخش او از ابهامی سخن می‌گوید که در نوشتن فلسفی از مرگ وجود دارد. به باور کریچلی نوشته‌های بکت آزمونی قطعی برای ارتباط میان فلسفه و ادبیات هستند: تفسیرهای فلسفی از بکت، یا از متن عقب می‌مانند یا از آن پیشی می‌گیرند، یعنی یا بسیار کم می‌گویند یا بسیار زیاد و یا با بسیار گفتن، اندک گویی می‌کنند.

بنابراین مساله کریچلی در بحث خود درباره بکت این است که چگونه می‌توان از پیش‌پا افتادگی فرازبان آکادمیک دوری جست و به واقع تجربه زبان بکت را تجربه کرد و چگونه می‌توان به زبان او اجازه «زبانیدن» داد. او این مساله را در تفسیر «مالون می‌میرد» و «نام ناپذیر» بکت تحلیل می‌کند. ستایشی که کریچلی در این کتاب از بکت می‌کند، بی‌نظیر است و شاید بتوان گفت با این کتاب است که فلسفه دین خود را به بکت ادا می‌کند و انگار که کریچلی از میان جامعه و طبقه فیلسوفان برگزیده شد تا ستایش آنها از بکت را در دل تاریخ ماندگار کند.

گویا در چاپ نخست این کتاب فصل انتهایی آن یعنی تحلیل آثار والاس استیونس شاعر مشهور آمریکایی وجود نداشت. او در ویراست دوم کتاب این فصل را اضافه کرده تا بر ایده فلسفه به مثابه شعر، اندیشه ورزی کند. به باور کریچلی، والاس استیونس برای بیان اندیشه‌های فلسفی خود، به‌جای فلسفه، «شعر» را انتخاب می‌کند و این ناشی از دلبستگی خودآگاهانه او به زیبایی‌شناسی رمانتیسم است.

ویژگی این متن و زبان ترجمه آن در سادگی آن است. سادگی خاصی که مخاطبان - حتی آنهایی که با فلسفه پیشتر میانه‌ای نداشته‌اند - را ناخودآگاه با خود به تجربه اندیشه‌ورزی درباره مفهومی الهیاتی به نام «مرگ» وادار می‌کند. این تجربه یک مواجهه تراژیک با مرگ است، اما امید به زندگی را در دل خود نهفته دارد. البته این امید، شاید صرفا ورود به جهان طنز و شوخ‌طبعی باشد. نگاه ویژه کریچلی به پدیدار Phenomenon مرگ، پیشتر تجربه چندانی در متون فلسفی غرب نشده است. از این نظر شاید یک همسنجی میان تفکرات او درباره مرگ با تفکرات اندیشمندان شرقی می‌تواند کار جالبی باشد.

کریچلی می‌پرسد: اینکه فلسفه با ناامیدی آغاز می‌شود، آیا بدان معناست که با ناامیدی هم به پایان می‌رسد؟ پاسخش خیر است. به اعتقاد او از اینجا می‌توان به جهان شوخ‌طبعی وارد شد و شوخ‌طبعی -که آثار بکت هم مالامال از آن است - در بهترین حالت تمرین پایداری در برابر هیچ‌انگاری‌ای است که باد ادعاهای انسان را می‌خواباند.

هنرمندی خوش‌تیپ به‌نام جد مارتین به موفقیت‌های حرفه‌ای غیرمعمولی دست می‌یابد. عشقِ اُلگا، روزنامه‌نگاری روسی را به دست می‌آورد که «کاملا با تصویر زیبایی اسلاوی که به‌دست آژانس‌های مدلینگ از زمان سقوط اتحاد جماهیر شوروی رایج شده است، مطابقت دارد» و به جمع نخبگان جهانی هنر می‌پیوندد... هنرمندی ناامید است که قبلا به‌عنوان یک دانشجوی جوان معماری، کمال‌گرایی پرشور بوده است... آگاهیِ بیشتر از بدترشدنِ زندگی روزمره و چشم‌انداز آن ...
آیا مواجهه ما با مفهوم عدالت مثل مواجهه با مشروطه بوده است؟... «عدالت به مثابه انصاف» یا «عدالت به عنوان توازن و تناسب» هر دو از تعاریف عدالت هستند، اما عدالت و زمینه‌های اجتماعی از تعاریف عدالت نیستند... تولیدات فکری در حوزه سیاست و مسائل اجتماعی در دوره مشروطه قوی‌تر و بیشتر بوده یا بعد از انقلاب؟... مشروطه تبریز و گیلان و تاحدی مشهد تاحدی متفاوت بود و به سمت اندیشه‌ای که از قفقاز می‌آمد، گرایش داشت... اصرارمان بر بی‌نیازی به مشروطه و اینکه نسبتی با آن نداریم، بخشی از مشکلات است ...
وقتی با یک مستبد بی‌رحم که دشمنانش را شکنجه کرده است، صبحانه می‌خورید، شگفت‌آور است که چقدر به ندرت احساس می‌کنید روبه‌روی یک شیطان نشسته یا ایستاده‌اید. آنها اغلب جذاب هستند، شوخی می‌کنند و لبخند می‌زنند... در شرایط مناسب، هر کسی می‌تواند تبدیل به یک هیولا شود... سیستم‌های خوب رهبران بهتر را جذب می‌کنند و سیستم‌های بد رهبران فاسد را جذب می‌کنند... به جای نتیجه، روی تصمیم‌گیری‌ها تمرکز کنیم ...
دی ماهی که گذشت، عمر وبلاگ نویسی من ۲۰ سال تمام شد... مهر سال ۸۸ وبلاگم برای اولین بار فیلتر شد... دی ماه سال ۹۱ دو یا سه هفته مانده به امتحانات پایان ترم اول مقطع کارشناسی ارشد از دانشگاه اخراج شدم... نه عضو دسته و گروهی بودم و هستم، نه بیانیه‌ای امضا کرده بودم، نه در تجمعی بودم. تنها آزارم! وبلاگ نویسی و فعالیت مدنی با اسم خودم و نه اسم مستعار بود... به اعتبار حافظه کوتاه مدتی که جامعه‌ی ایرانی از عوارض آن در طول تاریخ رنج برده است، باید همیشه خود را در معرض مرور گذشته قرار دهیم ...
هنگام خواندن، با نویسنده‌ای روبه رو می‌شوید که به آنچه می‌گوید عمل می‌کند و مصداق «عالِمِ عامل» است نه زنبور بی‌عسل... پس از ارائه تعریفی جذاب از نویسنده، به عنوان «کسی که نوشتن برای او آسان است (ص17)»، پنج پایه نویسندگی، به زعم نویسنده کتاب، این گونه تعریف و تشریح می‌شوند: 1. ذوق و استعداد درونی 2. تجربه 3. مطالعات روزآمد و پراکنده 4. دانش و تخصص و 5. مخاطب شناسی. ...